“Kleine ondernemer laat ‘onbetaalbare’ AOV massaal links liggen”, lees ik van de week. Geen nieuws, toch staan de kranten er van vol. Politici, toezichthouders en financiële instellingen liggen er wakker van. Hoe komt dat toch?

Komt dat nu echt alleen omdat de oplossingen die daarvoor worden aangeboden te duur, te complex en te inflexibel zijn? Of is er meer aan de hand? Ik denk dat laatste.

Hoe vaak hoor jij iets negatiefs over banken en verzekeraars?

Bijvoorbeeld via de krant, een familielid of Tros Radar. Misschien heb je het boek van Joris Luyendijk wel gelezen of films als The Wolf of Walstreet en The Big Short gezien. Bonussen, graai gedrag en kleine lettertjes als je echt in de penarie zit.

Als je er zo over nadenkt word je de dagelijks vanuit alle hoeken gevoed met negatief nieuws over alles wat met banken en verzekeraars te maken heeft. Niet geheel onterecht. Want laten we eerlijk zijn, er was ook een hoop op banken en verzekeraars aan te merken in de afgelopen jaren.

Die informatie neem je onbewust mee, sla je op in je systeem. Met als resultaat dat je acuut jeuk krijgt als je zelf met je financiën aan de slag moet. Bah! Niet aan denken! Terwijl het zo belangrijk is. Dat hoef ik niet uit te leggen. Stiekem weet je dat wel.

Het gevoel en het vertrouwen is weg. Daar zit het echte probleem

Niet in de prijs of in de kleine lettertjes. Dat probleem zit veel dieper en los je niet op met gelikte reclamecampagnes of nog meer regels. Als de maatschappij wil dat mensen zoals jij er daadwerkelijk weer in gaan geloven, dan moet het systeem radicaal om. Terug naar de basis. Eerlijk, zuiver en transparant. Dat moet in de hoofden en harten gebeuren, niet in Den Haag.

Zijn bestaande partijen bij machte om die cultuurverandering daadwerkelijk door te voeren? Of moet de echte vernieuwing van nieuwe spelers komen?

Veel mensen hebben geprobeerd het systeem van binnenuit te veranderen

Dat is niet makkelijk. Probeer maar eens een cultuurverandering bij een mastodont van een organisatie op gang te brengen. Dan moeten duizenden werknemers mee in jouw maatschappelijke visie, terwijl de organisatie volledig aan de ketting van compliance ligt en de aandeelhouders in je nek hijgen. Gaat ‘m niet worden.

Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik vorige week deze commercial van rapper Sticks hoorde. Op verzoek van a.s.r. verwoordt Sticks feilloos het onderbuik gevoel van de maatschappij en geeft hij glashelder aan wat hij verwacht:

Als je het mij vraagt, verwacht ik van een verzekeringsmaatschappij integriteit. Altijd. En een duurzaam en humaan beleid.

Bam! Recht uit het hart! Het raakt me. Laten we het daar eens echt over hebben!

Is dit het begin van een nieuw tijdperk?

Of is het oude wijn in nieuwe zakken, zoals een boze twitteraar het verwoordde. Ik weet het niet, maar ik hoop dat eerste.

Aan de ene kant is het voor het eerst dat een traditionele verzekeraar zich zo kwetsbaar opstelt. De rap wordt namelijk gepresenteerd door een beursgenoteerde verzekeraar die een niet al te best track record op dit vlak heeft opgebouwd. Woekerpolissen, nationalisatie, niets bleef hen bespaard. Dat toont lef!

De marketingdirecteur van diezelfde verzekeraar gaf enkele dagen later een interview. Op een vraag van een journalist of er ook organisatorische maatregelen waren genomen om de daad bij het woord te voegen was het antwoord glashard:

Nee, aangezien de positionering niet is veranderd.

AU!

Ik hoop dat het niet bij mooie woorden blijft

Het maakt mij niet zoveel uit of de cultuurverandering van binnenuit of via nieuwe spelers tot stand komt. Of door allebei, in onderlinge samenwerking. Zolang het maar gebeurt.

Onderaan de streep is de zzp’er namelijk de dupe. Ruim een half miljoen van onze beroepsbevolking heeft geen enkel vangnet bij arbeidsongeschiktheid, overlijden of voor later. Dat is niet ok. En dat heeft hier alles mee te maken.