Joost: ‘Ik zeg vandaag nog mijn AOV op!’
Wie: Joost van Veldhuizen
Leeftijd: 30
Thuissituatie: Spoorhuis in opknapstatus
Woonplaats: Stroe
Sector: Design
Beroep: designer, meubelontwerper, kunstenaar
Hiervoor: Oude Bouwmaterialen Jan van Ijken BV
Ondernemingen: VanJoost – Bend the Norm, Karven – The Light Collectors
‘Nadat ik van de kunstacademie werd gekickt, wist ik dat ik nog wel wat te leren had voordat ik voor mezelf aan de slag kon. Ik had ook geld nodig dus schreef ik 55 sollicitatiebrieven. Zonder succes overigens. Het probleem was dat iedereen geschoolde mensen zocht en dan het liefst zonder mening. Ik zit precies andersom in elkaar: ongeschoold, maar met een mening.
Na lang zoeken vond ik Van Ijken in Eemnes, daar werken ze met oude bouwmaterialen. Die werkwijze vond ik ontzettend tof, dus ik wilde per se daar aan de slag. Maar toen ik solliciteerde was er geen werk voor me. Ik ben de volgende maand terug gegaan en zei: “Ik moet hier werken, verzin maar iets dat ik kan doen.” Toen hebben ze werk voor me gecreëerd als meubelmaker. Maar bij van Ijken zegt een werkomschrijving niet zoveel. Iedereen deed van alles daar.’
‘Iedereen zocht geschoolde mensen zonder mening, maar ik was precies andersom: ongeschoold en een sterke mening’
Vreemde keuzes maken
‘Niemand was te verheven om te vegen of troep te ruimen en het bedrijf draaide niet enkel om het verdienen van geld. Ze gaven geld uit aan vreemde dingen, zoals een eigen vrachtwagen. Elke manager die je daarop zou zetten zal als eerste die vrachtwagen eruit gooien, maar dat vinden ze mooi daar. Niet alles draait om winst, maar om het samenwerken en de beleving. Dat merk ik nu ook terug in mijn eigen bedrijf. Ik geef geld uit aan rare dingen. Toen ik net begon heb ik 8.000 euro uitgegeven om op de Life After Football-beurs te staan. Dat geld moest echt overal vandaan komen (Familie, vrienden etc. Bedankt nog hé ?). Het was vanuit commercieel oogpunt wellicht handiger geweest om naar de VT-wonen beurs te gaan. Maar aan de eerste LAF-beurs heb ik wel Ruud Gullit als klant te danken. Dat gebeurt niet zo gauw op een of andere VT-wonen beurs.’
Tafels van zes meter
‘Door Van Ijken ben ik begonnen met het werken met oude materialen. Ik wist toen al dat ik ook met zulke materialen wilde werken. Ik ben begonnen met het ontwerpen van een tafel van zes meter, Table Supper, die eerst Tafel Heel Groot heette. Supper heeft geen steunpunten in het midden. Iedereen zei tegen me dat het onmogelijk was, dat het zou breken. Maar ik heb er ondertussen zo’n 150 van verkocht.’
‘Op dagen dat ik twijfelde aan mezelf communiceerde ik dat niet naar mijn omgeving’
Bluffen en doelen stellen
‘Ik heb veel gebluft, dan zei ik tegen mensen: “Volgend jaar sta ik op de designbeurs in Milaan.” Dat had ik dan nog niet geregeld, maar het was wel mijn doel. Door te bluffen, werkte ik mezelf ook psychisch naar dat doel toe. Ik moest het dan nog wel even voor elkaar boksen. Op dagen dat ik twijfelde aan mezelf communiceerde ik dat niet naar mijn omgeving. Maar ik zat wel eens in de rats. Wat als het toch niet lukt? Het is als ondernemer niet goed om je te veel af te stemmen op je omgeving, je moet leren je eigen koers te varen. Als je omgeving je leidraad is word je net als de rest.
Bezig met vandaag
Ondertussen ben ik veel meer bezig met vandaag en niet meer alleen met morgen. Het leven wordt dan heel anders. Het is een omslag die ik ook in mijn bedrijf merk. Ik heb me lang kunnen verbergen achter mijn producten. Al mijn producten verwijzen indirect naar mijn gereformeerde verleden. Zo heb je Table Supper die doet denken aan het laatste avondmaal. Maar langzaam merk ik dat die verwijzing concreter wordt, zoals bij de ketting The Fool. Ik beweeg langzaam van design naar kunst. Dat is best spannend. Nu kunnen mensen er ook echt iets van vinden.’
Wat beangstigt je?
‘Op dit moment is alles wat ik gezegd heb waar geworden. Succes is -gek genoeg- beangstigend. Dat zie je ook bij mensen die ineens miljonair worden. Die weten van gekkigheid niet wat ze moeten met al het geld en verbrassen het dan maar. Het vreemde is dat ik het afgelopen half jaar minder heb gedaan dan in voorgaande jaren. Ik heb juist heel bewust meer rust genomen. Toch heb ik meer verdiend en meer bereikt. Dat is iets heel geks voor een jongen die is opgegroeid in een omgeving waar de gereformeerde mentaliteit van hard werken en lijden heerst. Meer winst maken lijkt niet te kloppen met de inzet. Ik moet daar nog even aan wennen.
‘Succes is gek genoeg best beangstigend’
Allemaal gemaar
‘Als ontwerper wist ik dat ik me moest verzekeren. Ik werk met machines waar je best een ongeluk mee kan hebben. Ik had vanaf dag één dat ik voor mezelf begon een arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV). Nu ben ik designer en is mijn premie naar beneden gegaan, maar ben ik niet voor alles gecoverd. Ik mag nu bijvoorbeeld wel prototypes maken, maar mijn eigen ontwerpen niet maken.
Dat vind ik zó irritant aan de verzekeringswereld: Altijd dat gemaar. Terwijl je veel geld aan ze betaalt en dat geld ben je dan ook gelijk kwijt! Als ik een stagiaire van me even zou helpen en er dan een ongeluk gebeurt met een machine ben ik ineens niet gedekt voor het risico. Dit soort vreemde regelingen zorgt ervoor dat je niet open en eerlijk kan zijn tegen je verzekeringsmaatschappij. Dat is zo dom. Alsof je als ondernemer voor de lol je verzekering aanspreekt. Dat zijn nu juist mensen die zélf gemotiveerd zijn om te werken. Geen lui die lopen lummelen op de bank. En dat terwijl het een vangnet hoort te zijn voor als er wél iets gebeurt. Nu ik het er zo over heb. Waarom doe ik het nog? Je gooit al je geld weg en je krijgt er vaak niks meer. Het past niet bij ondernemers, die zijn eraan gewend risico te nemen. Het is absurd dat je geen zeggenschap meer hebt over je product. Een investering past beter bij een ondernemer. Daarom ben ik geïnteresseerd in initiatieven als die van we are sure en ben ik heel benieuwd hoe zij dit soort zaken gaan aanpakken.’
